Projektowane schronisko górskie pod szczytem Lubania łączy kontrasty: jest wyraziste, ale harmonijne z naturą; otwarte dla wędrowców, a jednocześnie kameralne i przytulne; współczesne w formie, lecz głęboko zakorzenione w tradycji wołoskiej. Budynek powstaje na polanie między dwoma wierzchołkami Lubania, dawnym terenie pasterskim.

Forma schroniska odwołuje się do archetypicznego modelu zabudowy typowego dla tego regionu. Obiekt składa się z dwóch brył: części mieszkalnej oraz części gastronomicznej. Obie kubatury ustawiono względem siebie pod kątem zbliżonym do 90 stopni, tworząc między nimi szczelinę wyznaczającą oś widokową w kierunku wieży na szczycie Lubania – celu wielu górskich wędrówek. Łącznik pomiędzy bryłami pełni funkcję głównego wejścia do budynku.

Charakter zabudowy bezpośrednio nawiązuje do dziedzictwa wołoskiego. Tradycyjne elementy i motywy architektoniczne równoważą minimalistyczną, współczesną formę. Proste, nowoczesne bryły przykryto symetrycznymi dachami dwuspadowymi, wzbogaconymi o przepustnice i przyczółki na krótszych elewacjach. Szczytowe ściany wykończono deskowaniem w tradycyjną jodełkę. Elewacje pokryto drewnem palonym, przywołującym na myśl klasyczne schroniska i wiejskie chaty, natomiast cokół wykończono betonem architektonicznym. Wnętrza, utrzymane w minimalistycznym duchu, ocieplono meblami wykonanymi z odzyskiwanego, szczotkowanego drewna. Całość dopełniają powtarzające się geometryczne wzory inspirowane karpackim motywem „wilczego zęba”, stanowiące subtelne nawiązanie do lokalnej ornamentyki.

Południowe zbocze wzgórza, rozciągające się tuż przy schronisku, zagospodarowano jako przestrzeń wypoczynkową dla turystów. Przy szklanej elewacji budynku znajduje się drewniany taras z miejscami do siedzenia, bezpośrednio połączony z salą jadalną. Kulminacyjnym punktem tej strefy jest lekko wyniesiona, południowa platforma widokowa – miejsce, z którego rozpościera się malownicza panorama na okoliczne góry.